Vito Iacono: "Ik stap opzij: afgunst, haat en smerige machtsspelletjes hebben de geest van Forio Basket gedood."

Met diepe droefheid en woorden vol pijn kondigt Vito Iacono zijn besluit aan om te stoppen met basketbal. Dit is geen plotseling ontslag, maar een beslissing die in de loop der tijd is gegroeid en onvermijdelijk is geworden door een klimaat vergiftigd door kwaadaardigheid, afgunst en kleingeestige belangen. Zijn vertrek gaat gepaard met een krachtige en directe aanklacht: persoonlijke aanvallen, geheime complotten georkestreerd door lokale politici en leiders, een systematische delegitimeringscampagne die culmineert in de oprichting van een nieuwe club, gebouwd op zijn werk, zijn passie en de geschiedenis van Forio Basket.

Het is niet alleen vermoeidheid, het is desillusie. Het is een weigering om te blijven hangen in een omgeving waar sport wordt verraden, gebruikt en verkocht. Waar jaren van opoffering worden ingeruild voor beloftes van de bar, pakjes koffie en handige sponsors. Iacono weigert toe te staan dat basketbal een onderhandelingsmiddel wordt, een instrument voor persoonlijke ambities, een speeltuin voor familieruzies of politieke rekeningenvereffening.

Zijn vertrek is een daad van breuk. Een schreeuw om waardigheid. Een duidelijke aanklacht tegen degenen die een sportproject hebben getransformeerd tot een arena van macht, en daarmee de fundamentele waarden van de sport hebben ondermijnd. En terwijl hij een stap opzij doet, vertrouwt Iacono zijn woorden toe aan een brief die veel meer is dan een afscheid: het is een pagina vol ongemakkelijke waarheid, een die zijn sporen nalaat.

Ik stop met basketbal. Ik ben moe en ik denk dat ik het een plicht ben tegenover mijn familie, de vrienden die me al die jaren hebben gesteund, tegenover mezelf, en ook tegenover Forio Basket en basketbal.

Het heeft niets te maken met de recente schandelijke daden van gratuite winstbejag, het geleden fysieke en verbale geweld, de omstandigheden die mij zijn gemeld dat in de loop der jaren, en opnieuw in de afgelopen weken, een voormalig burgemeester, een gemeenteraadslid, kandidaten van de partijen ongunstige beleidsmaatregelen, zouden in de loop van de tijd plannen hebben gesmeed om "van me af te komen" met beloften van "geld en sponsors" en het heeft niets te maken met het feit dat ik mijn vermoeidheid aan vrienden toevertrouwde, terwijl anderen, in plaats van een vermoeid persoon te steunen, papieren en documenten verzamelden totdat ze het signaal van de president formuleerden om een nieuw bedrijf op te richten.

Alsof Forio Basket en de passie, de waarden en de strijd voor het recht op sport en de sport zelf iets waren dat gekocht, geruild of gebruikt kon worden. Daarmee vergeten we dat Forio Basket een belangrijk verhaal is van overwinningen, nederlagen, fouten, grote prestaties, grote teleurstellingen en opofferingen, van vrouwen en mannen die er vandaag de dag niet meer zijn. Een verhaal van passie en liefde dat net iets meer waard is dan een paar pakjes koffiecups of de belofte van een twintigtal sponsors.

Een beslissing waar ik al een tijdje over nadacht, en een die sommige vertrouwelingen een vergissing vonden om te uiten. Degenen die mij kennen, weten dat ik geen ambassadeurs nodig heb als ik iets te zeggen heb. Ik dacht en hoopte dat ik tenminste de macht zou hebben om te bepalen wanneer en hoe ik het zou zeggen. Meer geweld.

Ik dacht dat ik in de sport passie, liefde en goede gevoelens had gezaaid, maar in plaats daarvan ontdekte ik dat ik alleen maar afgunst, frustratie en jaloezie, maar ook haat en wrok koesterde, in naam van weet ik welke zieke ambitie hij zichzelf of zijn kinderen aandeed.

Deze gevoelens leven voort in families, andere sportclubs en coaches aan wie wij in de toekomst ook de training en ontwikkeling van onze atleten willen toevertrouwen.

Natuurlijk is dit geen afscheid, maar ik denk dat ik even moet uitrusten en ontgiften. Voor iemand die sport altijd heeft gezien als een manier om onze vele jongeren te ontmoeten, te leren en te ontwikkelen, voor iemand die gelooft in sport als een sociale en maatschappelijke waarde – en ik hoop dat ik erin ben geslaagd deze waarden over te brengen aan ten minste een klein deel van onze vele atleten – is dit echt te veel.

Ik herhaal, dit heeft niets te maken met mijn besluit om te vertrekken, althans voor nu, maar het is jammer dat ik dit besluit neem met spijt over wat er is gebeurd.

De waarheid is dat iemand heeft gedacht, en niet alleen op het gebied van basketbal, om de heilige plekken van de opvoeding en de groei van onze jeugd binnen te dringen en te verontreinigen: het veld, de bank, de kleedkamer, de teamgroep die tegenwoordig soms ook een wa-groep wordt.

Het zou voldoende zijn om op de tribune te blijven zitten en discreet de groei van onze kinderen vanaf de stoep te volgen, tenminste in de sport, zonder dat we per se jonge tegenstanders of scheidsrechters hoeven te beledigen of te beledigen, of kritiek hoeven te leveren op de coach, een teamgenoot die de bal niet doorspeelt, of op de club zelf.

Ze groeien ook dankzij fouten van de scheidsrechter, de slechte positionering van jonge tegenstanders, de fouten van hun teamgenoten of de beslissingen van de coach of de club.

Het belangrijkste is dat we ons volledig bewust worden van onze eigen fouten, onze eigen beperkingen en van de overweldigende veronderstelling dat we beter zijn dan anderen. Want dat is wat ons is verteld!

Ik wachtte op het juiste moment, het moment om ons lidmaatschap te verlengen, om het eerste team in te schrijven voor de Serie C na de ongelooflijke reis van vorig jaar dankzij onze coach, het technische team en de spelers. Ik wachtte op het juiste moment om onze technische samenwerking met andere basketbalclubs te verstevigen en zo de groei van ons talent te bevorderen, en degenen die zich terugtrekken en de gebruikelijke schandelijke en aanvallende transfercampagne proberen te starten, uit te sluiten, en zo de offers en tijd die onze coaches besteden aan de spelers die ze op kinderachtige wijze proberen te "pakken", te ondermijnen. Ik wachtte op de mogelijkheid om samen met Real Forio een sportclub op te richten om op zijn minst het logistieke en organisatorische management met de eerste teams te delen.

De heraansluiting en registratie zijn een feit, de samenwerking met Isolaverde is in volle gang en we hebben kort met de voorzitter van Real Forio over de sportclub gesproken. Ik hoop dat er mogelijkheden zijn om de samenwerkingsmogelijkheden verder te verkennen en uit te werken.

Volgende week vindt de gebruikelijke openbare bijeenkomst van Forio Basket plaats, om, zoals altijd, met iedereen die dat wil, onze intenties, doelen en organisatie te delen. Deze keer zal de organisatie het zonder mijn onnodige aanwezigheid moeten stellen, maar ze zal de beste technische en managementvaardigheden inzetten om nog meer memorabele pagina's te schrijven in de prachtige geschiedenis van Forio Basket. Het is mijn plicht.

Uiteraard vertrek ik zo snel mogelijk, maar pas als ik zeker weet dat alles in orde is en iedereen tevreden is, inclusief mijn vertrek. Het zou goed zijn voor Forio Basketball, dat dan niet langer gediscrimineerd hoeft te worden door de politiek en het bedrijfsleven.

Dank aan alle atleten, coaches, managers, sponsoren en iedereen die een fundamentele bijdrage heeft geleverd aan het leven van Forio Basket. Dank aan de ouders die hun vertrouwen in Forio Basket hebben gesteld, in de hoop hen betere kinderen terug te geven. Maar bovenal bied ik mijn excuses aan dat ik ieders geduld heb misbruikt, dat ik te ver ben gegaan met mijn gebruikelijke uitbarstingen, en dank jullie wel dat jullie die hebben verdragen. Mijn excuses voor mijn organisatorische beperkingen en de offers die ik jullie soms heb gedwongen te brengen.

Ik heb geen seconde spijt van mijn jarenlange toewijding aan Forio Basket, ook al heeft het me zoveel gekost, zoveel offers gebracht voor mijn gezin, zoveel tijd en energie van hen afgenomen dat we het nooit meer zullen kunnen goedmaken. En aan hen, bovenal, bied ik mijn excuses aan en bovenal mijn dank!